سوال: امامان معصوم (ع) می توانستند گناه کنند و یا به اجبار نمی توانستند و از این جهت عصمت داشتند؟
همان سوال، به شکل شبهه: شیعه اعتقاد دارد که شخصی که معصوم اطلاق شود، هیچ گناهی ندارد. خب مشخص است که با کمی تفکر در منابع شیعه، درمیابیم که این عصمت جبری است، مثل آیه،" انما یرید الله لیذهب عنکم....." که درواقع خدا، آنان را معصوم قرار داده و خودشان هیچ اختیاری ندارند.
جواب سوال و شبهه با هم(!): در جواب سوال مطرح شده باید گفت که امامان میتوانستند گناه کنند و نمیکردند؛ زیرا:
۱. اگر عصمت جبری بود، الگو و اسوه بودن معصومان، برای بشریت بی معنا می شد.چرا که الگو باید دست یافتنی باشد و اگر خود الگو، به جبر و زور، الگو شده باشد، رسیدن به آن محال است و خداوند آنوقت نمی فرمود:«و لکم فی رسول الله اسوة حسنة»
۲. خود امامان با مثالی عالی، این موضوع را شرح دادند، که:
کسی که ظرف نجاستی را میبیند، نمیتواند آن را بخورد. شکل حقیقی ( و نه واقعی) گناه هم به شکل های زشت و متعفن است. و امام معصوم این شاکله را میبیند، خب واضح است که به سمت آن نخواهد رفت، "با آنکه می تواند برود".
